Uprawnionym do skorzystania z ulgi jest podatnik będący osobą niepełnosprawną lub mający osobę niepełnosprawną na utrzymaniu, a dokumentem potwierdzającym możliwość skorzystania z ulgi jest:

• orzeczenie o niepełnosprawności I, II lub III stopnia,

• decyzja o przyznanej rencie ze względu na całkowitą lub częściową niezdolność do pracy, a także rencie szkoleniowej czy socjalnej,

• orzeczenie o niepełnosprawności osoby, która nie ukończyła 16 roku życia, wydawane na podstawie odrębnych przepisów,

• orzeczenie o niepełnosprawności, wydane przez właściwy organ na podstawie odrębnych przepisów, które obowiązywały do 31 sierpnia 1997 roku.

Podatnik może skorzystać z ulgi w stosunku do innej osoby niepełnosprawnej będącej na jego utrzymaniu, jeżeli osoba ta jest jego współmałżonkiem, zstępnym, wstępnym, pasierbem, zięciem, synową, rodzeństwem, ojczymem, macochą lub teściem/teściową, a także w stosunku do dzieci obcych, które zostały przyjęte na wychowanie przez podatnika. Warunkiem koniecznym do spełnienia w takim przypadku będzie nieprzekroczenie limitu dochodu 21 371,52 zł przez osobę niepełnosprawną będącą na utrzymaniu podatnika w 2024 roku.

Z ulgi rehabilitacyjnej może skorzystać podatnik rozliczający podatek:

• na zasadach ogólnych,

• w formie ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych.

Wydatki nielimitowane – można do nich zaliczyć wydatki na:

• adaptację i wyposażenie mieszkania lub budynku mieszkalnego, przystosowanie pojazdów mechanicznych zgodnie z potrzebami wynikającymi z posiadanej niepełnosprawności,

• zakup, naprawę lub najem wyrobów medycznych, sprzętu, urządzeń i narzędzi niezbędnych w rehabilitacji i ułatwiających funkcjonowanie oraz wyposażenia umożliwiającego ich używanie (z wyłączeniem wydatków poniesionych na pieluchomajtki, pieluchy anatomiczne, chłonne majtki, podkłady i wkłady anatomiczne – one podlegają limitowaniu, co zostało opisane w dalszej części),

• zakup wydawnictw i materiałów/pomocy szkoleniowych dostosowanych do niepełnosprawności,

• pobyt na turnusie rehabilitacyjnym oraz w zakładzie lecznictwa uzdrowiskowego, rehabilitacji leczniczej, zakładzie opiekuńczo-leczniczym czy pielęgnacyjno-opiekuńczym,

• pobyt opiekuna osoby niepełnosprawnej zaliczonej do I grupy inwalidztwa lub dzieci niepełnosprawnych do lat 16 podczas przebywania z niepełnosprawnym na turnusie rehabilitacyjnym, w zakładzie lecznictwa uzdrowiskowego czy rehabilitacji leczniczej,

• zabiegi rehabilitacyjne lub leczniczo-rehabilitacyjne,

• opiekę pielęgniarską w okresie przewlekłej choroby osoby niepełnosprawnej uniemożliwiającej poruszanie się,

• usługi opiekuńcze świadczone dla osób z I grupy inwalidztwa,

• tłumacza języka migowego,

• kolonie oraz obozy dla dzieci i młodzieży z niepełnosprawnością, a także dzieci osób niepełnosprawnych, które nie ukończyły 25 lat,

• przewóz karetką transportu sanitarnego (dot. osób niepełnosprawnych) oraz innymi środkami transportu (dla osób z I lub II grupą inwalidztwa oraz niepełnosprawnych do 16 roku życia),

• przejazdy środkami transportu publicznego związane z pobytem na turnusie rehabilitacyjnym, w zakładach lecznictwa uzdrowiskowego, rehabilitacji leczniczej, opiekuńczo-leczniczych czy pielęgnacyjno-opiekuńczych, koloniach, obozach dla dzieci i młodzieży oraz opiekuna osoby niepełnosprawnej przebywającej z nią na turnusie lub w zakładzie, wymienione wyżej.

Wydatki limitowane :

Osoby prowadzące działalność gospodarczą mają do wyboru trzy formy opodatkowania:

• zasady ogólne (PIT-36),
• podatek liniowy (PIT-36L),
• ryczałt od przychodów ewidencjonowanych (PIT-28).

Należy również wspomnieć o czwartej metodzie rozliczenia, jaką jest karta podatkowa. Choć nadal stanowi ona obowiązującą formę rozliczeń z Urzędem Skarbowym, dostęp do tej metody został ograniczony. Z rozliczenia na karcie podatkowej mogą korzystać wyłącznie osoby fizyczne, które wybrały tę metodę przed 31 grudnia 2021 r. i nieprzerwanie prowadzą działalność gospodarczą opodatkowaną w tej formie.

W tym wpisie zostaną przedstawione zasady ogólne.

Zasady ogólne to podstawowa forma opodatkowania dochodów, z której korzysta najwięcej podatników. W przypadku zasad ogólnych opodatkowaniu podlega dochód, czyli przychód pomniejszony o koszty jego uzyskania. Podatnicy korzystający z tej formy rozliczenia mają prawo do kwoty wolnej od podatku, która obecnie wynosi 30 000 zł. Jeśli dochód roczny podatnika przekroczy tę wartość, będzie on zobowiązany do zapłaty podatku od nadwyżki tej kwoty w wysokości 12% do kwoty 120 000 zł. Od nadwyżki ponad 120 000 zł obowiązuje podatek w wysokości 32%.

DOCHÓD = PRZYCHÓD Z DZIAŁALNOŚCI GOSPODARCZEJ – KOSZTY UZYSKANIA PRZYCHODU

Do podstawowych zalet zasad ogólnych należą:

• możliwość korzystania z wielu ulg i odliczeń podatkowych (m.in. ulga dla samotnie wychowujących dziecko, ulga prorodzinna, ulga rehabilitacyjna, ulga termomodernizacyjna)
• wspólne rozliczanie się z współmałżonkiem,
• dostęp do kwoty wolnej od podatku.

Podatek na zasadach ogólnych może być opłacany miesięcznie lub kwartalnie.

Podatnik może również opłacać zaliczki uproszczone, nie musi wcześniej informować o tym naczelnika urzędu skarbowego. Wystarczy, że przez cały rok wpłaca zaliczki w formie uproszczonej, a po zakończeniu danego roku podatkowego złoży zeznanie roczne, w którym zawrze informację o tym, że w danym roku wpłacał zaliczki uproszczone. Wysokość tej zaliczki ustalana jest na podstawie dochodu uzyskanego w latach ubiegłych.

Przedsiębiorca powinien uiścić podatek do 20. dnia miesiąca następującego po zakończeniu danego okresu.

Przy rozważaniu zmiany formy opodatkowania warto dokładnie przeanalizować wady i zalety każdego rozwiązania. Należy również pamiętać o terminie na dokonanie zmiany. Informacja do urzędu skarbowego musi dotrzeć do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym firma uzyskała pierwszy w danym roku przychód z działalności gospodarczej. Zatem jeśli firma pierwszy przychód uzyskała w styczniu, to czas na zmianę formy opodatkowania upływa 20 lutego. Zmiany dokonuje się w CEIDG, poprzez złożenie odpowiedniego formularza.

Nowi przedsiębiorcy, którzy zakładają działalność po raz pierwszy lub po dłuższej przerwie, mogą skorzystać z tzw. ulgi na start, która pozwala na preferencyjne oskładkowanie przez pierwsze sześć pełnych miesięcy.

Ulga na start pozwala przedsiębiorcom na zarejestrowanie się tylko do składki zdrowotnej, nie odprowadzając składki na ubezpieczenie społeczne. Aby skorzystać z tej ulgi należy spełnić pewne warunki tj.:

• Przedsiębiorca musi być osobą fizyczną lub wspólnikiem spółki cywilnej,

• Podejmować działalność po raz pierwszy lub po upływie 60 miesięcy od dnia jej ostatniego zawieszenia bądź zakończenia,

• Nie może prowadzić działalności na rzecz byłego pracodawcy, u którego był zatrudniony na umowę o pracę w bieżącym i poprzednim roku kalendarzowym.

Warto zwrócić uwagę, że należy liczyć pełne miesiące ulgi. Oznacza to, że jeżeli dzień rozpoczęcia działalności przypadnie pierwszego dnia miesiąca kalendarzowego, to miesiąc ten obowiązkowo należy wliczyć do 6 miesięcy trwania ulgi. Natomiast jeśli działalność gospodarczą przedsiębiorca rozpocznie w trakcie trwania miesiąca kalendarzowego, to miesiąc ten nie jest wliczany do 6-miesięcznego okresu obowiązywania tej ulgi. Zatem najkorzystniejszym momentem do rozpoczęcia działalności jest drugi dzień miesiąca. Takie działanie pozwala na maksymalne wykorzystanie okresu ulgi na start.

Przykład 1:

Przedsiębiorca rozpoczął prowadzenie działalności 1 kwietnia 2024 roku. W jego przypadku 6 miesięcy korzystania z ulgi na start upłynie 30 września 2024 roku.

Przykład 2:

Przedsiębiorca rozpoczął prowadzenie działalności 2 kwietnia 2024 roku. W tym przypadku 6 miesięcy ulgi na start obowiązuje do 31 października 2024 roku.

Należy również wskazać pewne ryzyka związane z ulgą. Przez okres ulgi na start nie są naliczane i odprowadzane składki społeczne, takie jak: składka chorobowa, wypadkowa, emerytalna i rentowa. To oznacza, że w przypadku choroby przedsiębiorcy, nie zostanie mu wypłacony zasiłek chorobowy.

11 listopada 2023 wypada w sobotę, a to oznacza, że pracownikom przysługuje dodatkowy dzień wolny od pracy.

Zgodnie z przepisami Kodeksu pracy, jeśli dzień ustawowo wolny wypada w sobotę, która dla większości Polaków nie jest dniem pracującym, to pracownikowi przysługuje dzień wolny innego dnia.